English translation below
:قسمت اول
من یک دانشجو (دختر) محصل دانشکده حقوق و علوم سیاسی در یکی از دانشگاه های شهر هرات افغانستان هستم من از چندین سال پیش آرزو داشتم که در آینده یک وکیل و سیاستمدار موفق و مصدر خدمت برای جامعه و مردم باشم . درکنارش همیشه میخواستم یک هنرمند باشم و حدود سه سال نقاشی کار کردم ولی چون در کشورم افغانستان هنر ارزش خاصی ندارد و حمایت نشدم این استعداد در من خاموش شد و نتونستم دیگر ادامه بدهم . رنگ مورد علاقه ام بیشتر رنگهای سرد و سیاه می باشد ، از علاقمندی های من مسافرت به کشورهای مختلف جهان است دوست دارم با فرهنگ ها و مذاهب مختلف آشنا بشم . زندگی کردن در کشورهای پیشرفته مزیت های دارد ،ولی هیچ وقت نمیخواستم افغانستان را به قصد زندگی کردن به کشورهای خارج ترک کنم دوست داشتم بمانم و از درد مردم آگاه باشم ،و هر زمان که وکیل میشدم از دل مردم حرف بزنم چون که کشورم (افغانستان )نیازمند وکلا و سیاستمدار های هست . که تعهد داشته باشند که با تمام وجود و نیت پاک برای کشور خدمت کنند ،آن زمان شاید این بودم که از مردم به هر بهانه پول اخاذی میکردند بدون اینکه خدماتی ارائه کنند ، سیاستمدارهای ما علمیت داشتند اما در مقابل گفته های خویش تعهد نداشتند ، امنیتی وجود نداشت که شاگردان و محصلان بتوانند در فضای امن تحصیل خود را ادامه بدهند، مردم با کلی رنج و نا امنی و حتی تحصیل بیرون از کشور را ادامه می دادند ،ولی از بیکاری و فقر رنج می بردند ، رشوه و فساد اداری به قدری زیاد شده بود ،که مردم از حکومت ناراضی و نا امید شده بودند ، به این دلایل رشته حقوق و علوم سیاسی را انتخاب کرده بودم . که از درد مردم حرف بزنم با تعهد خدمت کنم ،زمینه های کاری برای زنان آمده سازم و حامی آنان باشم
وقتی تازه دانشگاه را آغاز کردم ،تعداد صنف مان هشتاد نفر(دختر و پسر ) بود .دیری نگذشت که به علت شیوع ویروس کرونا دانشگاه تعطیل شد و ما از طریق سایت به صورت آنلاین در موبایل های خویش درس را پیش می بردیم در عین حال جنگ میان حکومت جمهوریت و طالبان آغاز شده بود و سیستم آنلاین هم قطع شد .اوضاع وخیم شده بود و سیستم درسی بصورت آنلاین هم متوقف شد و به مدت دو ماه تعطیلی طالبان قدرت بدست گرفتند و مدتی بعد از تعطیلی دروازه های دانشگاه باز شد . از آغاز حکومت طالبان قوانین جدیدی در دانشگاه ها وضع شد .صنف ها و ورودی ها دختران از پسران جدا شد.ورود دختران به کتابخانه های دانشگاه ممنوع شد .حجاب اجباری (مانتوی بلند به رنگ سیاه ،جوراب ،ماسک ،دستکش ) وضع شد .دانشجویان دختر فقط اجازه یافتند توسط زنان یا مردان سالخورده آموزش ببینند .داخل صنوف بین دختران و پسران پرده زدنند
انتخاب رشته برای خانم ها محدود شد دختران حق انتخاب رشته ژورنالیزم ،زراعت و اینجینری را نداشتند . تعداد دختران و پسران به علت ترس از طالبان ، فقر و بیکاری ، ناکارآمد بودن تحصیل به ویژه رشته حقوق و نا امیدی آنان و مهاجرت به خارج از کشور خیلی کم شده بود . حتی امکان لغو صنوف وجود داشت ولی انگیزه داشتم و امیدوار بودم که حداقل میتوانم تحصیل را ادامه بدهم . چیزی که به نظرم جالب بود این بود که تنها دختری در صنف بودم که نخواستم تحصیل را ترک کنم . از هر یک که پرسان میکردم به چی دلیل می خواهید تحصیل ادامه دهید یکی میگفت رشته حقوق لغو میکنند دیگری میگفت قراره بریم خارج از کشور و دیگر میگفت دیگر تحصیل فایده ندارد ،همه آنهایی که تحصیل داشتند از وظیفه هایشان اخراج شدند اگر بخواهیم که ادامه بدیم قراره به کجا برسیم ؟چه میشویم ؟آینده مان چه میشود؟
خلاصه هرکدام جواب های نا امید کننده پاسخ میدادند. آنها مطابق به شرایطی که شاهد آن بودند تصمیم میگرفتند. یکی از همصنفی هایم اسمش فرحناز بود او در کنار تحصیل ،کار خیاطی انجام می دهد تا بتواند فیس دانشگاه را در بیاره با اینکه مجرد بود ولی خودش هزینه های تحصیلش را پرداخت می کرد، و این کار کردنش تاثیراتی بر او داشت ،او نمی توانست پروژه هایش را به موقع آماده کند، متوجه بودم که حتی چپترهای درسی را به قلم می نوشت ، بخاطر قیمت بالای کتاب ، نمیتونست تمام کتابها را تهیه کنه .ولی خوب از وضعی که داشت شکایت نداشت چون او میخواست تلاش کنه تا یک روز بتوانه کاملا مستقل و به آرزوهای که داره برسه .دیدم که گریه میکرد ..پرسیدم : چیشده چرا گریه میکنی !؟ گفت :من خیاطی میکردم تا بتوانم تحصیل کنم . پدرم گفت اگر میخواهی تحصیل کنی باید خودت فیس دانشگاه را پرداخت کنی ولی این وضعیت نا امیدم کرد و پدرم دیگر اجازه تحصیل را نمیدهد به این دلیل که رشته حقوق لغو میشود فایده ای نداره . نمیتوانم دیگر ادامه تحصیل بدهم . وقتی از خودش گفت واقعا ناراحت شده بودم که هزاران فرحناز دیگر در کشور هستن که از آبله دست خود می خواستند
تحصیل را ادامه بدهند اما افسوس که جلوی تحصیل شان گرفته و تمام آرزوهایشان نابود میشود . ولی من با انگیزه و امید (اینکه این وضعیت همیشگی نیست ) که برای بقیه دوستام میدادم فقط دو تن از (دختران ) خواستن ادامه تحصیل بدهند فرحناز و مریم . مریم هم بخاطر فقر و هزینه بالای دانشگاه پدرش اجازه تحصیل نداد و به مدت سه هفته غیر حاضر بود هر روز برایش مسیج میگذاشتم ،زنگ میزدم تا بتوانم قانع اش کنم و به طریقی کمک اش کنم استادی داشتم ،دکتر قناعی خیلی استاد ورزیده بود و همیشه با حرف هایشان انگیزه میگرفتم از مریم برایش تعریف کردم. بعد استادم پدر مریم را به دانشگاه خواست و همرایش صحبت کرد و اجازه داد تا مریم دوباره به تحصیل ادامه دهد
تعداد صنف از هشتاد نفر شد هشت نفر ،ک از میان سه تن دختر بودیم . و صنف ما از پسرها جدا کردند که فقط سه تا دختر سر صنف حاضر میشدیم و فقط گاهی روزها با صنف دیگر چون مضمون یکی بود مشترک میشد . و هر روز اطلاعیه می آوردند که باید با حجاب کامل (چادر ،ماسک ،جوراب حتی دستکش) حاضر شوید وگرنه دروازه دانشگاه بسته و یا هر کدام که حجاب رعایت نکنید از دانشگاه اخراج می شویم در حالی که قبل از حکومت طالبان حجاب اجبار نبود دختران به میل خود لباس می پوشیدند یونیفرم نداشتیم هرکس رنگ مورد علاقه خود میپوشید
و هر کدام از دخترا سعی می کردیم مطابق به خواست آنها عمل کنیم . با آن هم شایعه ها زیاد بود که دانشگاه بسته میشود و رشته حقوق را لغو‌میکنند
دقیقا یادمه که روز یکشنبه ساعت اول درس مبانی علم سیاست داشتیم ،که طالبان از طرف وزارت تحصیلات عالی آمده بودند دانشگاه و به هر صنف می رفتند و هر کدام از محصل ها و اساتید را ارزیابی میکردند که محیط دانشگاه چی قسمی هست آیا دختران با حجاب کامل حاضر میشوند ، آیا صنوف دختر و پسر از هم جدا هست .وقتی وارد صنف شدند همه دانشجویان ترس اونارا گرفته بود و هر کدام فقط حجاب خود را منظم می کردند چادرهایشان را می پوشیدند ، موهایشان را زیر شال می کردند ،آستین هایشان را پایین می کشیدند .هیچکدام حتی جرات حرف زدن را نداشتند سرشان را پایین می گرفتند و فقط گوش میکردند نمیتوانستند که سوالهای که در ذهن دارن را بپرسند وقتی طالبان صحبت خود را تمام کردند. با اینکه ترس داشتم چون بار اول بود که اونا را سر صنف دیده بودم از طرفی هم استرس داشتم سوالی که در ذهن دارم چگونه بپرسم طرف بقیه دخترا نگاه کردم که همه سکوت خواستم بلند شم نفس عمیق کشیدم فقط دست خود بالا کردم و با جرات و جسارت طرف شان‌نگاه کردم و گفتم ببخشید یک سوال دارم؟ گفتند بگو ! پرسیدم ؛آیا درسته که دانشگاه ها بسته میشود و یا اینکه ممکنه رشته حقوق لغو شود !؟ چنان با صدای بلند و سیاست ،خشم صدایش را گرفته بود جواب داد :نه چنین چیز نیست امکان نداره دانشگاها را بسته کنیم و رشته حقوق را هم لغو می کنیم شما با خیال راحت و در فضای امنیت به درس خویش ادامه خواهید داد این ها شایعه ها ایست که ضد امارت پخش میکنند
با اینکه صداش بمه خیلی دلخراش بود ولی آرام شدم و امیدواری گرفته بودم که دانشگاه بسته نخواهد شد
سمستر سوم اول نمره صنف بودم و صنف ما هم مختلط (دختر و پسر) بود ولی بین صنف ما پرده زده بودند .که از طرف وزارت سه تا اساتید و هیات از کابل آمده بودند دوتا اساتید که هر دو دوکتورا داشتند و به دانشگاه کابل تدریس می کردند علمیت داشتند و خیلی اخلاقی بودند ،لباس افغانی و ریش داشتند .و یکی دیگر از قشر طالبان بود که لباس افغانی ،لنگی و ریش بلند داشت. و هر کدام از دانشگاه و صنف ها را ارزیابی می کردند . استاد ما را از صنف کشیدند و گفتند میخواهند با محصل ها تنها صحبت کنند . سوال هایشان این بود که از کدام استاد راضی هستید ؟آیا از سیستم درسی تان راضی هستید ؟ و …. اونی که از طالب بود حتی کتابچه هایمان را چک کرد و می خواند ، نمیدانستیم چرا ای کار میکنه ولی خب چون رشته حقوق بودیم حس کردم دنبال چیزی میگردند که به ضد حکومت نباشد . کتابچه مرا برداشت و دقیقا همان روز من پروژه راجع به دموکراسی و پایه ها آن داشتم و پروژه مه تا آخر خواند میترسم کدام حرفی بزنه چون آنها دموکراسی را نمی پذیرند ولی عکس العملی نشان نداد و پرسید :اول نمره صنف شما کیست ؟گفتم منم .گفت چرا به هر صنف میریم از طبقه دختر اول است شما پسرا چرا چی کم دارید از دخترا که نباید اول بشوید. توقع نداشتم که تشویق کند ولی خب انتظار بی احترامی به درجه خود هم نداشتم ایکه تلاش مه زیر سوال برد ، یک لحظه حس کردم که چرا باید بین دختر و پسر تفاوت طبقاتی وجود داشته باشد و چقدر استعداد های خانمها در این مملکت نادیده گرفته شده و حتی استعداد هایشان خاموش میشود
بعد گفت حتما دخترا بیکارن .واقعا در مقابل این حرفش نتوانستم ساکت باشم گفتم نه بیشتر تلاش میکنیم ،هر کس برابر با لیاقت خود درجه کسب میکند . بعد استاد دانشگاه به من گفت یک سوال میپرسم باید صادقانه جواب بدهید گفتم بپرسید،حتما
پرسید :آیا میخواهید صنف تان (دختر و پسر )از هم جدا کنیم !؟ گفتم نه . پرسید :چرا به چی دلیل !؟ گفتم اولا که تعداد ما خیلی کم است اگر صنف جدا شود امکان لغو صنف وجود دارد ،دوما قبل از حکومت طالبان صنف ما مختلط بود. هیچگونه بی نظمی داخل صنف نبود و ما مثل خواهر و برادر در کنار هم به درس خود ادامه می دادم و حالا هم هیچ نوع شکایت و اعتراضی نداریم . بعد موقعی که از صنف بیرون می شدند یکی از پسرها بلند شد و گفت ببخشید میخواستم یک سوال کنم !؟ استاد گفت :بپرس !؟
گفت : چرا برای رشته اقتصاد پروژه میدهید مثلا پروژه ساخت سرک حلقوی و برای رشته کامپیوتر ساینس ساخت اپلیکیشن و رباتیک و برای رشته طب هم که به شفاخانه ها برای کارآموزی می روند ولی ما ها ک رشته حقوق هستیم هیچ زمینه پروژه برای ما مهیا نمی شود !؟
طالب خوب گوش داد ولی انگار جواب قانع کننده نداشت پاسخ داد :انشالله در آینده رسیدگی میکنیم
سمستر چهارم دانشگاه بودم هر امتحان مان تقریبا بیست و یک روز طول میکشید هر دو روز یک امتحان . امتحان پنجم بود که استاد ورقه ها را توضیح کرد که ناگهان از بخش تدریسی آمدند .و گفتند همه به اطلاعیه گوش دهید .(وزارت تحصیلات عالی ابلاغ کرد که تا تاریخ سی قوس ۱۴۰۱باید امتحان را تمام کنید)و این یعنی باید تا یک هفته دیگر مضمون های باقی مانده تمام می کردیم و این برای همه مشکل بود . وقتی اطلاعیه را خواندند هر کدام از دخترا صدایشان را بالا کردند که یعنی چی !؟ چرا !؟ این برای ما مشکل هست !؟ چگونه امتحاناتمان را پی در پی بدهیم !؟ تمرکز همه بهم ریخته بود استاد گفت : مشکل ما نیست به امتحان خود تمرکز کنید
Translated into English by Parwana Amiri
As an Afghan girl (part 1)
Being a girl and a student has never been easy for me, in the society I am living in. But, I used to be a student of the Faculty of Law and Political Sciences. Since several years ago, I have dreamed of being a successful lawyer and politician and becoming a source of service for society and people. Besides, I always wanted to be an artist and I worked in painting for about three years, but in a country like Afghanistan, art has no special value and I was not supported. This talent was extinguished in me and could not be thriven by me. My favorite colors are mostly cold and black colors. One of my interests is traveling to different countries of the world. I like to get to know different cultures and religions. Living in advanced countries has its advantages, but I have never had the interest to leave Afghanistan to live in foreign countries. I wanted to stay and be aware of the people’s pain, and whenever I would become a lawyer, I would speak from the hearts of the people.
My country (Afghanistan) needs lawyers and politicians, who have a commitment to serve the country with all their heart and pure intention. At that time I witnessed that they were extorting money from people under any pretext without providing services, our politicians had knowledge but they were not committed to what they were promising the people. For years There has been no security for students, so they could continue their studies in a safe environment. People continued to study abroad with a lot of suffering and insecurity. Indeed, my people have suffered from unemployment and poverty, bribery and corruption have increased so much. people were dissatisfied and disappointed with the government, for these reasons I had chosen the field of law and political science. To speak about people’s pain, to serve with commitment, to create work fields for women and to support them.
In the beginning of my studies in the university, the number of our class was eighty (girls and boys). Not long after, the university was closed due to the spread of the coronavirus, and we were studying online on our mobile phones through the website. The conflict between the republican government and the Taliban had started and the online system was also cut off. The situation had worsened and the online teaching system was also stopped and the Taliban gained power during the two-month shutdown and the university gates were opened some time after the shutdown. Since the beginning of the Taliban rule, new laws had been established in universities. Classes and entrances were separated for girls from boys. Girls were forbidden to enter university libraries. Mandatory hijab (long black coat, socks, mask, gloves) was imposed. Female students were only allowed to be taught by women or elderly men. There was a curtain between girls and boys inside the classes.
The choice of majors for women was limited, girls did not have the right to choose the majors of journalism, agriculture and engineering. The number of girls and boys had decreased a lot due to the fear of the Taliban, poverty and unemployment, the ineffectiveness of education, especially the field of law, and their despair and migration abroad.
There was even the possibility of canceling classes, but I was motivated and I hoped that at least I could continue my education. It might be interesting for you to know that, “ I was the only girl in the class who did not want to leave the university.” I asked each of my classmates who left the university; “Why don’t you want to continue your studies?” One of them said, “they are canceling the law course.” The other said; “We are going to go abroad.” The other said, “But, there is no point in studying anymore. All those who were studying were fired from their duties. “If we want to continue where will we go? What will we become? What will be our future?” said one of my classmates.
In short, each of them gave disappointing answers. They made decisions according to the conditions they witnessed. One of my classmates, whose name is Farhanaz, used to do sewing work beside her studies in order to be able to pay the fees of the university. Although she was single, she was paying the expenses for her education herself, so often she was not able to complete her projects. I realized that she even wrote the textbook chapters by hand instead of copying them, therefore she was not able to get all the notes. Despite all these obstacles, she was not complaining about her situation, as she wanted to try to be completely independent one day. I saw that she was crying. I asked, “What happened, why are you crying?”
She said, “I used to sew so that I could study. My father said that if you want to study, you have to pay the university fees yourself, but this situation disappointed me and my father does not allow me to study anymore because the law course is canceled, it is of no use. I can no longer continue my studies.”
The number of the class increased from 80 people to 8 people, out of which we were 3 girls. And our class was separated from the boys, so that only three girls attended the class, and only some days it was shared with another class, having the same subjects. Everyday the Taliban were bringing a new notice that you mostly oppressing the right to choice of women and girls, asking us to have full hijab (mask, socks, even gloves), or otherwise the university gate would be closed or anyone who would not obey their rules of hijab would be expelled from the university, whereas before the Taliban regime, girls were not forced to wear hijab. They wore their own clothes, we didn’t have a uniform, everyone wore their favorite color.
Each of us tried to act according to the rules. Even so, there were many rumors that the university would be closed and the law program would be canceled. I remember exactly that Sunday, we had the first lesson of the basics of political science, that the Taliban came to the university from the Ministry of higher Education and went to each class, each of the students and professors assessed what the environment of the university was like, were the girls in full hijab? Are there separate classes for boys and girls? When they entered the class, all the students were afraid, and each of them just adjusted their hijab, put their hair under a shawl and pulled down their sleeves.
When the Taliban were giving their speech in the class, none of the students wanted to talk, they all lowered their heads and just listened, they didn’t dare to ask even a single question they had in mind. When Talib finished his words, although I was afraid as much as others were, still because it was the first time I had seen them in class, on the other hand, I was stressed. I had many questions in my mind, but didn’t know how to ask them. I looked at the rest of the girls, who were all silent. I wanted to get up. I boldly looked at them and said, “Excuse me, I have a question!”
He seriously said “tell me!”
I asked: “Is it true that the universities will be closed or the university of “Laws and Politics” may be canceled for girls?”
He answered with such a loud voice and serious face, while anger took over his voice: “No it is not true, it is not possible to close the universities and we will not cancel the law course, you will continue your studies safely and in a safe environment. These are rumors going around against the Islamic emirate.”
I calmed down and had hope that the university would not be closed. In the third semester, I got the top scores of the class. Our class was mixed (girls and boys), but there was a long white curtain between our class. I felt isolated with those white curtains, because the class was already small. On one of the normal days in the university, three professors and a delegation came from Kabul from the ministry, two professors who both had doctorates and were in the Kabul University beforehand.
They taught, they were knowledgeable and very moral, wearing Afghan clothes and keeping beards. There was another group of Taliban who wore Afghan clothes, limp and a long beard. They were evaluating each of the universities and guilds. They pulled our teacher out of the classroom and said they wanted to talk to the students alone. Their questions were, “Which professor are you satisfied with?” “Are you satisfied with your teaching system?” One of them even checked and read our booklets. We didn’t know why he was doing this, but since we were studying law, I felt that they were looking for something that was not against the government. He took my booklet and on the same day I had a project about democracy and its foundations, and he read the project till the end.
When he finished reading my notebook, he looked at me and turned his head to the rest of the students, roughly asking, “Why do we go to every class, a girl is nominated as the best student from the whole class, you boys? Why do you lack from the girls that you should not be the first.” I didn’t expect him to clap for my position, but not also to disrespect my efforts. I just ignored him, but thought of all the top talents that my country is lacking, just because women and girls own it, but can not share it with the rest of the society. Then he said, “the girls must be unemployed.”
I really couldn’t keep quiet in front of his words. I said, “No! We will try harder, everyone gets a grade according to their efforts.”
Then the professor of the university said to me, “I will ask a question, you must answer honestly!
I said, “Of course.”
He asked, “ Do you want to separate your class (boys and girls)?”
I said, “No.”
He asked, “Why, how can you argue your reason!?”
I said, “Firstly, our number is very small, if the class is separated, there is a possibility of canceling the class. Secondly, before the Taliban, our class was mixed. There was no disorder in the class and we continued our studies together like siblings and now we don’t have any complaints or objections.”
There was no reaction, no answer, I am not sure if I was ignored by them, or I repressed them. The question is not on who won the argument, but what will be the result. I was in the fourth semester of the university, the exams were to last twenty one days, each exam every two days. It was the fifth exam when the professor shared the papers, and suddenly the Taliban came from the education department and said to everyone, “Listen to the announcement! The Ministry of Higher Education announced that you must finish the exam by October.”
There are only a few days left and we were supposed to complete the semester, but the announcement was shocking for everyone. When they read the announcement, each of the girls raised their voices, “What does it mean?!” “Why!?”“This is so difficult for us?” “How can we pass our exams in this short time!? Everyone’s concentration was messed up. The teacher said: “It’s not our problem, focus on your exam.”
17 June, 2023
