English translation below
: قسمت دوم
چند روز گذشت ..امتحان آخر بود دقیقا یاد منه که ساعت ۱۲ شب بود کتاب روش تحقیق به دستم بود و درس ها را مرور میکردم و آمادگی امتحان آخر را میگرفتم تقریبا نیم کتاب را خوانده بودم قرار بود آن شب تا صبح فقط درس بخوانم تا بتوانم نمره بهتر بگیرم . آن لحظه به چیزی فکر نمیکردم فقط روی درسم متمرکز شده بودم ولی امتحانات اخیر همیشه حس خاص داره منم خوشحال بودم که سمستر چهارم هم به پایان میرسد و وارد سمستر جدید میشوم . موبایل ام را باز کردم که جزوه های درسی را بخوانم دیدم که داخل گروه صنف گذاشتند (تحصیل زنان تا اطلاع ثانوی به حالت تعلیق میباشد) کلمه کلمه اطلاعیه امید را از دلم جدا میکرد ، وجودم داغ شده بود ، انگار یکی داشت از بلندی پرتم میکرد . هرکدام از صنفی های پیام همدردی گذاشته بودند
یکی یکی می خواندم ،ولی آن لحظه بازم باورم نشد . داخل اینستاگرام شدم داشتم دنبال اطلاعیه میگشتم که همه ی دختران دانشجو هر کدام پست می گذاشتند یکی میگفت برای دختری که آرزوی پسر بودن داشت دیگری میگفت به کدامین گناه مجازات میشویم یکی پس دیگری نا امید کننده و ناراحت کننده بود
پست ها و پروفایل ها حتی بیو های تمام دختران سیاه بود .این نشانه همدردی مان بود ،نشانه عزاداری چون همه در این غم شریک بودیم ،نشانه ای که به دیگر حالت نمیتوانستین همکاری کنیم و این تنها راه بود و هیچ کار دیگه از دستمان بر نمیاد تا آن آتشی که در درون من شعله ور شده بود را بیان کنیم . خیلی دردناک بود آن لحظه حس کردم که بالهایم قیچی کردند .دیگر نتوانستم درس را ادامه بدم کتاب را بستم و بغل گرفتم زبانم لال شده بود فقط داشتم گریه میکردم طوری که قسمتی از کتابم خیس شده بود
پدرم که از طریق فیسبوک خبر شدن دانشگاه بسته شده ، آمد و بغلم گرفت اشکم را پاک کرد و گفت نگران نباش دخترم اگر دیگر دروازه دانشگاه باز نکنند میفرستمت به مشهد آنجا ادامه تحصیل کنی .ناامیدی تمام وجودم را گرفته بود و با بغضی که در گلو داشتم گفتم خب که چی بابا من برم تحصیل کنم که چیکاره بشم !؟ آخه من تنها دختری نیستم که از تحصیل باز مانده من رویاهای در ذهن داشتم هدف های که داشتم به من انگیزه می دادند که ادامه بدم حالا چی ؟ بالهایشان را قیچی کردند دیگر نمی توانیم مثل سابق تحصیل و کار کنیم
من تنها دختری نبودم که آن شب سیاه را تجربه کرده بود و رویاهایش با خاک یکسان شده بود. همه دختران انگیزه و امید خود را از دست داده بودند آخه افغانستان تنها کشور در دنیا بود که زنان آن از حق تحصیل محروم شدند . دقیقا یک روز قبل از اطلاعیه آمادگی گرفته بودند سر چهار راهی ها سر جاده ها همه تانک ها و طالب های تازه نفس ایستاد بودند که کسی جرات اعتراض نداشته باشد و اینگونه جلو تظاهرات ها را بگیرند
روز آخر امتحان از خانه که بر آمدم تانک ها را میدیدم که هر چند ایستگاه و چهار راهی ها ایستاد طالبان هم با تفنگ های دستشان مثل گرگ وحشی که منتظر شکار است معلوم میشوند بغض گلویم را گرفته بود که چرا نباید کسی صدای خود را بالا کند اینگونه میخواهند صدایمان را خاموش کنند. وارد دانشگاه شدم هوای دانشگاه نفس گیرنده بود و به چهره هر یک از دانشجویان جز نا امیدی و به چشمانشان اشک چیزی نبود و هیچ کداممان آمادگی امتحان نداشتیم . اولین کسی که دیدم مژگان سمستر هفتم رشته حقوق بود و در دانشگاه آشنا شده بودیم ،احوال پرسی کردم و گفت یعنی دیگر نمی توانیم درس بخوانیم ای کاش حداقل فارغ میشدم آخه من خیلی زحمت کشیدم تا اینجا رسیدم در آخر هم دروازه دانشگاه بستند زحمت هایم همه به باد رفت . آن روز تنها بحث این بود که امروز آخرین روز مان در دانشگاه هست آیا دوباره دروازه های دانشگاه رویمان باز خواهد شد آیا میتوانیم تحصیل به پایان برسانیم
بعد از این تصمیم طالبان واکنش های جهانی به دنبال داشت و تظاهرات های داخلی افزایش یافت ، در کنار دختران دانشجو ، پسران دانشجو هم دست به اعتراض زدند با شعار (یا همه یا هیچکس ) به صنف حاضر نمی شوند .اساتید تمام رشته ها (طب،حقوق،اقتصاد …) به حمایت از دختران از سمت خود استعفا می دادند ولی به همه دانشجویان و دانشگاها اختیاریه فرستادند که هیچکس حق اعتراض را ندارد . و برخی از دانشجویان و اساتید که اعتراض کرده بودند به جرم اینکه صدایشان را در مقابل این حقوق ضد بشری بلند کرده بودند هم با خودشان بردند و لت و کوب کردند و اینگونه صدای شان خاموش کردند .ولی دختران تسلیم نمی شدند جلو راهپیمایی آنان حتی با شلیک گلوله ها لت و کوب هم نتوانستند بگیرند، حتی دختران معترض را با خود میبردند و حتی ویدیو دیدم که به اونا میگفتند بخدا میکشم تان صدای خود را بلند نکنید و دختر معترض گفت زور تان فقط به خانم ها می رسد دوباره طالب گفت :لوده گپ نزن بخدا میکشم تان و در جایی دیگر با اطفائیه ها آمدند و به صورت وحشیانه بالا دختران آب پاشیدند و هر کدام فقط می خواستند پناه بگیرند که یکی زمین میخوره دیگری چادرش سرش می افتد و اینگونه مانع راهپیمایی آنان شدن
حالا افسوس وضعیت روحی خوبی ندارم ولی بازم امید را از دست میدهم و فقط کتاب خواندن میتونه حالمه بهتر کنه ، مه ای امتیاز داشتم و فامیل مه همکاری میکردن که خارج از کشور بتونم تحصیل را ادامه بدهم . ولی خب تنها دختری نیستم که از حق تحصیل محروم شده هزاران دانشجوی دیگر هم مثل من از تحصیل محروم شدند و شرایط همه یکی نبود شاید بعضی توانستن برن خارج از کشور ادامه بدن ولی خیلی از دخترها هم دوش مرد ها کار می کردند خودشان هزینه تحصیل را در می آوردند بعضی بخاطر تحصیل از شهری به شهر دیگر می رفتند و به لیلیه ها بسر می بردند
خیلی از‌دانشجویان دختر ولایات دور دست مثلا از فاریاب به هرات می آمدند یا از‌ولایاتی مثل پکتیا ، خوست به کابل می رفتند. ولی حالا ای چرخ از بین رفته و بیشتر دختران به هنر خیاطی ،رسامی ،بافندگی رفتن به مدرسه های قرآنی روی آوردند . اقتصاد طبقه فقیر زیر فقر رفته ،مادر برای اینکه بتونه شکم بقیه فرزندها خو سیر کنه فرزند خو میفروشه ،” یک روز خودم رفته بودم به منطقه پایین شهر که دیدم مادر طفل چهل روزه اش را قیمت گذاشته پنجاه هزار افغانی ” مادرم از او پرسان کرد چرا طفل خود را میفروشی گفت اگه نفروشم چی قسم شکم بقیه بچه ها خو سیر کنم اگر نفروشم خرج و خوراکی نداریم که خودم را سیر کنم چی قسم ای نوزاد را سیر کنم اگر نفروشم از گرسنگی میمیره . خیلی ناراحت شدم وقتی مادری دیدم فرزندی که نه ماه در شکمش پرورش داده به یک قیمت ارزان میفروشد . بازماندن دختران از تحصیل ازدواج های زودهنگام را افزایش داد ، دختران که به مکتب درس می خواند حالا گهواره فرزند خو تکان میدهند و لالایی میخوانند ، خیلی از دختران به امراض روحی و روانی دچار شدند ، خیلی ها هم مهاجر شدند و فکر میکنند از جمله مزیت های رفتن به خارج از کشور ادامه تحصیل و کار هست
و آیا این وضعیت ادامه خواهد داشت ؟
Translated into English by Parwana Amiri
As an Afghan girl (part 2)
A few days have passed since the previous events. It was now time for the final exam – our last exam. I vividly recall that it was midnight, I was reviewing lessons and preparing for the final exam. Clutching the book ‘Methods of Research’ in my hand, I had already covered half of its contents. My plan was to dedicate the entire night to studying, so that I could keep my position. At that moment, I was not thinking about anything, I was just focused on getting prepared for the next day. Exams always carry a unique feeling, and I felt happy knowing the fourth semester was over, and that it would be the beginning of a new chapter.
I opened a digital copy of the textbook on my phone, and noticed an announcement placed in my class’s group chat. “Women’s education is suspended until further notice.” Each word of the announcement made me feel more and more hopeless. I felt like sweating, anxious, as if someone had forcefully thrown me from a great height. As I read through the messages of sympathy left by my colleagues, one by one, I struggled to believe the reality of the situation.
In search of confirmation, I opened Instagram, where I found many posts from fellow female students sharing the same news. One read, “For a girl who wished to be a boy,” while another asked, “For which sin will we be punished?” The posts continued, one after another, conveying a deep sense of disappointment and sadness.
The posts and even the bios of all the girls were changed to black, as a symbol of sympathy. Even the boys wanting to express their solidarity, joined in adapting the same mourning gestures. It was the only way for them to demonstrate support in a situation where no other means are available.
At the moment, the pain felt unbearable. It was as if my wings were cut. Unable to continue my studies any longer, I closed the book I had been studying and curled up, embracing my knees. My tongue felt numb, and tears streamed from my face, dampening a part of the book. My hope was shattered, and my motivation vanished.
My father, who received the news of the university closing through Facebook, came to me and hugged me tightly. He wiped my tears and reassured me, saying, “Don’t worry, my daughter, if they don’t open the gates of the university again, I will send you to Mashhad to continue your studies there.” Through my tears, I replied, “Well, Dad, what will I do? I wanted to study here.” I’m not the only girl whose dreams have shattered. I had dreams and goals that had motivated me to continue, but what will happen now? They clipped our wings, we can no longer study and work like before.
I soon realized I was not the only girl who experienced that dark night and had her dreams crushed. All the girls had lost their motivation and hope. Afghanistan stood as the only country in the world where women were denied the right to education. Just a day before the reformation, the roads and intersections were filled with tanks and armed Taliban, ensuring that no one would dare to protest and stop the demonstrations.
On the final day of the exam, as I returned home, I witnessed tanks and the Taliban stationed at various locations and intersections. Like wild wolves waiting to hunt, they brandished their guns, using their power to suppress our voices. When I arrived at the university, the atmosphere was suffocating, with nothing but despair on the faces of the students, and tears filling their eyes. None of us were ready to sit for the exams.
The first person I saw was Mojgan, a fellow student in the 7th semester of law school whom I met at the university. I asked how she was doing. She responded that she would not be able to study anymore. “I wish I would at least graduate,” she added. “I worked very hard to get here. In the end, the gates of the university were closed.” On that day, the only topic of discussion revolved around whether the university gates would ever open again for us, and if we’d be able to finish our studies.
Following the Taliban’s decision, international reactions followed, and internal demonstrations increased. Male students joined female students in protesting, chanting slogans such as “Everyone or no one.” The professors from all fields, including medicine, law and economics, resigned from their positions out of solidarity with the girls. Despite many efforts, the Taliban issued an authorization letter to all students and universities, forbidding any form of protest. Some students and professors who raised their voices against these violations of human rights were taken away, beaten, and silenced.
But the girls did not surrender their fight. Bullets failed to instill fear in them. They even took the protesting girls with them, captured in a video where they were telling the protesters, “I will kill you! Don’t raise your voice!” One protesting girl said, “ All you can do is to oppose your power to the girls, right? Only girls.” The talib continued shouting, “I will kill you!”
In another incident, they came with fire extinguishers and ruthlessly sprinkled water on the girls. Each of them sought shelter, and when one fell down, they rushed to help her. The protest was momentarily stopped, to save the lives of the injured. This was how the protests were stopped.
Now, I am not in a good mental state, but I refuse to lose hope. Only reading books makes me feel better, but I’m not the only girl deprived of the right to study. Thousands of other students, like me, were deprived of their education, and each person’s circumstances are unique. Some traveled from one city and stayed in dormitories, while many female students from distant provinces relocated to places like Faryab to Herat, or from provinces like Paktia and Khost to Kabul. However, this cycle has now been disrupted, and most girls turned to sewing, painting, and weaving, or attending Quranic schools.
The economy has plummeted into poverty. Mothers are forced to sell their children to feed the remaining children. Once I visited the regional areas of Herat with my parents, and we saw a mother selling her forty-day-old child for fifty thousand afghanis. My mother asked, “Why are you selling your child?” She replied, “If I don’t sell, how can I feed the rest of the children? If I don’t sell, we don’t have food and money to feed ourselves. How can I feed my baby? If I don’t sell, he will die of hunger.” Seeing a mother selling a child, whom she had nurtured in her womb for nine months, at such a low price left me deeply disturbed.
Now that girls no longer can receive education, the amount of early marriages has increased. Those who once attended school now stay at home and tend to their children’s needs. Many girls suffer from mental and emotional illnesses, others risk their lives and immigrate, hoping to continue their education and finding employment abroad.
My only question is, how long will this situation continue?
17 July, 2023
